GAUA ETA NI
(Khalil Gibran/B.L.)

Zu bezelakoa naiz, oi gaua;
iluna eta biluzia. Ene ametsen garretan 
dagoen bidean barna noa eta ene 
oinak lurra ukitu orotan egundoko 
aritza sortzen da.

Ez, zu ez zara ni bezelakoa, oi eroa; 
ondarrean egin atza neunzera
oraindik ere atza begiratzen bait duzu.

Zu bezelakoa naiz, oi gaua:
ixilla eta sakona. Eta ene bakardadearen 
bihotzean ba da erditzen ari den 
jainkosa bat, eta bertan zerua eta 
infernua bat egiten dira.

Ez zu ez zara ni bezelakoa, oi eroa; 
oraindik ere oinazeak ikaratzen bait zaitu 
eta osinaren dei-kantak izitzen.

Zu bezelakoa naiz, oi gaua:
basa eta ikaragarria; ene belarriak 
menperatu herrien garraxiz eta ahaztu 
lurren asperenez beterik bait daude. 

Ez, zu ez zara ni bezelakoa, oi eroa; 
oraindik ere zure ni ttipia laguntzat 
daukazu eta ez duzu zure Ni haundiaren 
adiskide izatea lortzen.

Zu bezelakoa naiz, oi gaua: 
bihotz-gogorra eta beldurgarria; 
ene bularra garretan dauden 
itsasontziek argitua bait dago
eta ene ezpainak hildako gudarien odolez bustiak. 

Ez, zu ez zara ni bezelakoa, oi eroa;
oraindik ere zure bizki-arimaren 
grinak dauzkatzu eta ez zara 
bihunu zuhaurren lege bakarra. 

Zu bezelakoa naiz, oi gaua:
gatz eta piper ene itzalaren babesean
lo dagoen hura ardo birjinaz mozkortua 
bait dago orain, eta jarraitzen didan 
emakumeak bekatu egiten du alaiki. 

Ez, zu ez zara ni bezelakoa, oi eroa;
zure arima zazpi toleseko oihaletan inguratua 
bait dago eta ez deramazu bihotza eskuetan. 

Zu bezelakoa naiz, oi gaua:
jasale eta grinatsua, ene bularrean 
zimeldu musuzko hil-atorretan
ameka maitale hil bait daude obiratuak. 

​

NI OLENTZERO NAIZ
(J.R. Uriarte-B.L.)

Anai-arrebak
ni Olentzero naiz
ni Euskalerriko Olentzero
atzoko eta biharko opariak dakartzkitzuena 
traizioz hildako karlisten gibel freskoak
geldirik dauden burni oletako maillu eta auspoak 
mehatzariak, ikazkinak, benakeroak, zurginak eta olagizonak
esku eta aurpegiak garbi 
begiak malko
biraoka eta zikin
mendiari behera iheska kaietara 
gari eta oihal bila doazenak,

Espainiako opari garestia dakartzuet 
espaineratutako Bizkai mehatzetako burnia 
anai-arrebak aditzen?

Orai hemen nago
etxeko sutondoan zerraldo 
zomorroak ahoan, lerdea dariodala 
hemen nago

Orduñatikako bidez datozen hiltzailei begira 
eta ikusten, ai!
nola ari diren gure kaiak lelo-kabiak bihurtzen 
ikusten
orain txizpaz armatutako kaioen ega askea, 
hemen nago

Leonard Cohen bezala sentitu nahirik
trintxeretako gudariei jauna deramaioten apez euskaldun bat 
izan nahian,

a, ni plazerra naiz 
ni basauntz bat naiz 
Jaizkibeletik itsasora jauzika doana 
eta gauez beren burua hiltzen duten 
euskal olerkariekin
eta haien gorputzak laztanduko dituzten 
lupin eta legatzekin
Laga, Bakio eta Ondarraitzeko ondartzetan 
mintzatzen naiz
ni haur jaioberria naiz 
Aturri ibaian barna
ene arbasoen laztan eta fereken 
billa dabillena,

a, ni izanen naiz
ene alaben arto, maitale eta seme
eta euri denean 
haiekin joanen naiz 
bertsoak entzutera Xenpelarrenera, 

Irlandako emakumeok, Euskalerriko emakumeok 
gure abestiz beteko dugu geroa 
belarrezko arparen itzalean eginen loa 
eta zuen semeak bretoi izanen dira 
Bizkaiko eukalitoen antzera,
eta inork
inork ez du honen berri izanen 
debekatua bait dago gure amodioa, 

eta orain banoa
eta barka kantu triste hau 
barka txoriekin besarkaturik 
gure itsasoko ur sakonetan murgiltzen banaiz

Agur, Agur ene
Agur, Agur seme
Agur itsaso, Agur Garazi 
Agur, Agur anai-arrebak 
Agur ene
Agur seme
Agur anai-arrebak 
Agur ene
Agur seme
Agur ene guztiak.